Miasto jest stolicą powiatu łęczyńskiego, siedzibą władz gminnych i powiatowych. Położone jest na płaskowyżu lessowym, na skraju doliny rzeki Wieprz. Jego starsza część znajduje się  w widłach dwóch rzek - Wieprza i Świnki.
Pierwsze wzmianki historyczne o Łęcznej pochodzą z 1350 roku. W roku 1467, w wyniku starań kasztelana krakowskiego Jana Tęczyńskiego, król Kazimierz Jagiellończyk nadał Łęcznej prawo miejskie. Jednocześnie otrzymało ono przywilej królewski organizowania dwóch jarmarków. Od tego czasu nastąpił jego szybki rozwój. Zdecydowało o tym przede wszystkim korzystne położenie na skrzyżowaniu dróg handlowych wiodących z terenów zabużańskich i ziemi chełmskiej do Lublina, a także spławny Wieprz.
Na przełomie XVI i XVII wieku nowi właściciele – Noskowscy, uzyskali od króla Stefana Batorego przywileje na kolejne jarmarki, co spowodowało dalszy rozkwit miasta. Przybywało na nie tysiące sprzedawców, kupców i pośredników z całej Europy. Ożywienie w dziedzinie handlu i rzemiosła, a także rozwój przestrzenny sprawiły, że miasto stało się jednym z najważniejszych ośrodków miejskich województwa. Śladem jego dawnej świetności jest nietypowy układ architektoniczny starego miasta z trzema rynkami.
W XIX wieku na skutek upadku Rzeczypospolitej, walk niepodległościowych, zakładania linii kolejowych, które ominęły Łęczną oraz groźnych pożarów w 1846 i 1881, jarmarki łęczyńskie straciły swój międzynarodowy charakter, a miasto już nigdy nie powróciło do dawnej świetności.
Nową erę w dziejach Łęcznej przyniosło odkrycie pokładów węgla kamiennego i rozpoczęcie w 1975 roku budowy kopalni węgla kamiennego w Bogdance.

Źródło: www.turystyka-pojezierze.pl

 

Strona Urzędu Miasta Łęczna
Turystyka na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim
Serwis informacyjny o Łęcznej
Legendy i podania łęczyńskie